Weten jullie nog mijn verhaaltje over lente. Vanmorgen keek ik uit mijn slaapkamerraam en daarstond een boom volledig in de rosé bloesem. Toen ik de bewoners van het klooster er na vroeg bevestigden zij dat dat gisteren nog niet zo was. Heel bijzonder zo onder mijn raam.
Onderweg kwam ik meer struiken en bomen tegen die volledig in bloesem stonden. En het was wonderlijk te zien dat het er niet uit waaide gezien het weer.
Vandaag 20 km gelopen niet zo heel ver. Ik slaap in het mooie kleine Leur.
Gezien het weer was dat ook maar goed. Vandaag was het stormachtig (kracht 7) en heel koud. Het was ca 4 graden maar het voelde rond vriespunt. En dan ging het af en toe ook miezerig.
Bij mijn vetrekken was het al duidelijk dat het een onstuimig dagje ging worden. Dus ik ben toch maar vertrokken met Cape om. Daar hadden ik eigenlijk al naar een paar honderd meter een beetje spijt van. Ja, het heeft de banden van de rugzak goed droog gehouden. Maar nee, mijn broek werd toch nat en de Cape sloeg alle kanten op in de winst. Gevolg is dat mijn regencape finaal doorgescheurt is.
Nu had ik onder het eelt onder mijn grote teen een blaar. Deze deed wel pijn maar kon door het eelt niet goed worden doorgestoken. Dus afgeplakt en maar lopen. Dan krijg ik opeens een snijdende pijn in die plek. En ik voel dat de blaar open gebarsten is (dit scheelde wel een hoop druk op die plek) Aan gekomen bij mijnB&B was gebeurd waar bang voor was. De pleister had het vocht niet kunnen opvangen en dus een plakker in de sok… kan er waarschijnlijk niet meer uit.
En ik ben mijn pet kwijt. Opeens merkte ik dat die los was gekomen andere zijn bevestiging. Ja en waar die dan is tere het Gekomen??
Nou ik ben vandaag goed uit gewaaid. Mensen die ik tegen kwam, duidelijk omdat de hond er toch echt even uit moet, keken me aan met een verbijsterde blik van :”Die vrouw is niet goed wijs” Was vanuit mij gezien wel lach wekkend.
De mevrouw van de B&B vroeg naar de reden om alleen te lopen. Een deel van het antwoord is dat je dan alleen met jezelf en God ingesproken kan. Maar op deze tweede dag van de vastentijd was er geen gesprek te voeren. Het was vechten en op de been blijven.
En toch was het weer een prachtige dag.