De meeste mensen die dit lezen weten dat ik niet zo goed tegen de lente kan. En gelukkig schijnt de zo’n ook niet zo heel erg deze dagen. Sommigen vinden het wat herfstig. Ik zelf vind het meer eind winter, wat het ook nog is.
Wandelend door de bossen hier is het ook nog duidelijk echt winter. Koud, winderig en kaal.
Een van de redenen om deze Walk of Wisdom te doen was, naast voorbereiding op de Camino de Santiago de Compostella, ook een stukje rust zoeken/het hoofd resetten. Dat valt nog niet mee in de regen en zoekend naar een goed pad, tussen de poelen door.
Toch gebeurd er wel iets in mij. Want ook al is het nog winter je kan bijna het wachten in de natuur voelen. Het lijkt alsof de bomen en de velden hoopvol liggen te wachten op een nieuw begin. Daarnaast is het gekwetter van vogels hier in de bossen enorm. Als of zij er al klaar voor zijn.
Nu is het voorjaar echt niet opeens favoriet geworden, maar kan er toch iets milder naar kijken.
En ik wordt er zelf ook hoopvol van.
Toch bijzonder hoe dit soort “eenzame” wandeling je zo diep kunnen raken.
Morgen is de start van de 40 dagentijd ook een tijd van bezinning en hoop. Ik ben benieuwd wat de aankomt.